[ Pobierz całość w formacie PDF ]

 Konieczny jest pośpiech, a nie pięć lat czekania, aż wyłączy się
reaktor fortu i nie pięć czy dziesięć miesięcy, aż zmontuje sobie
niezastąpioną broń ani następne parę tygodni jej rozmieszczania. Jeśli
zdołamy unieszkodliwić centrum dowodzenia fortu, będziemy mogli
odzyskać przynajmniej część broni, której nie wykorzystał, zwłaszcza
ASB.
Na Szklanej Górze uważają, że dosyć zła przyniosła już utrata Kraka-1,
żeby jeszcze zżerać nasze rezerwy.
 Jeśli chcą go szybko unieszkodliwić, powinni użyć atomu. Rakieta
nuklearna musi wybuchnąć najwyżej o kilometr. Może pół kilometra.
Sowieci umieścili kilka wyrzutni niedaleko fortu, prawda? Przygotowanie
strategiczne do przygotowania strategicznego.
 Nie przejdą przez strefę obrony  zaoponował Leland.
 Kapitanie, atak nuklearny jest wykluczony. Zanieczyszczenie już jest
niedopuszczalne po tym, jak rakieta orbitalna wybuchła siejąc
promieniowanie. A ryzyko uaktywnienia reszty łańcucha aż do Morza
Weddela jest zbyt apokaliptyczne, aby je brać pod uwagę. Nie możemy
stosować broni nuklearnej, chyba że będziemy absolutnie pewni
powodzenia śmiertelnego ciosu.
 Głowica megatonowa nie uszkodzi centrum dowodzenia z odległości
jednego kilometra  obliczył sobie Leland.  Ani falą uderzeniową, ani
przez wstrząs podziemny. Musi być dokładnie nad nim, bo inaczej fort
wysadzi sam siebie.
Calvet popatrzył na niego spode łba.
Barbara westchnęła.
 Przekazano mi wyraz
ną decyzję. Musicie wykonać tę operację. Mam
tego dopilnować. Operacja ma aprobatę Dowództwa Oceanu
Południowego, ANTARKTYDY, a także lokalnych politycznych ciał
doradczych.  Przerwała, aby dać im czas na zaakceptowanie faktu, że
w takim razie wszystkie nieprzyjazne wypowiedzi Calveta były nieistotne.
W idealnej ciszy obróciła mapę.
Wskazała na fort zaznaczony na pięćdziesiątym siódmym stopniu
długości geograficznej południowej i pięćdziesiątym siódmym szerokości
wschodniej.
 W tym miejscu strefa obrony zostanie osłabiona atakiem
pozorowanym, ale powinna być jeszcze mniejsza, zanim będzie można
bezpiecznie posłać Demona przeciwko centralnym jednostkom.
Wypuścimy parę ASB, które Demon podholuje w strefę obrony i skieruje
przeciw jednostkom centralnym tak, aby Krak musiał na nie stracić część
swojej obrony wewnętrznej. Ale jeśli się da, musimy być tego pewni, bo
trzeba to zrobić bez strat. Nie mamy żadnej broni do stracenia.  Stuknęła
palcem w mapę.  Statek zabezpieczający jest tutaj, na wschód od strefy
obrony. Na jego pokładzie są różne roboty, pływające i pełzające po dnie,
które miały być użyte do rozbrajania wyrzutni fortu. Jeśli jeszcze działają,
można je uruchomić i skierować w stronę fortu. Uzna je za zagrożenie
i będzie musiał zmarnować rakiety na ich zlikwidowanie.
Patrzyli na nią nie rozumiejąc. Calvet i jego dyżurny, Descoe i Kalen
Vinkler, i jego asystentka Davis. Leland przyglądał się mapie. Nawet
Hausmann uniósł brwi.
 Jak, do diabła?  wykrztusił Descoe.
 Jeśli jeszcze działają  zastanowił się Leland.  To znaczy jeśli mamy
do nich dostęp.
 Projektanci sprzętu uważają, że to powinno być możliwe, pod
warunkiem użycia właściwych połączeń i kodów instrukcji. Konstruktorzy
serii Demon twierdzą, że to się da zrobić. Może on przewiez
ć ciężki sprzęt
tnący na statek i dostarczyć operatory laserowe do uaktywnienia. Musi
mieć tylko program wzorcowy.
Descoe potrząsnął głową.
 To trzeba go było przesłać do MANTA w Stanach, a nie prosto tutaj,
na litość Boską. Teraz Barbara potrząsnęła głową.
 Wzorcowy pokaz można przeprowadzić przy jednoczesnym
osłabianiu siły obronnej na dowolnej linii wraz z testem bojowym
przeciwko któremuś czujnikowi. Demon-4 nie miał prób w warunkach
bojowych, prawda? Trzeba go wypróbować na jakimś słabszym celu,
zanim zaryzykujemy walkę z samym fortem.
 W warunkach bojowych właściwie nie miał. Zwykłe misje
z rozmieszczeniem wyrzutni.
 Nie  znów stuknęła palcem w mapę wskazując satelicki czujnik
najbliższy Kerguleny, prawie osiemset kilometrów na zachód od niej. 
Użyjemy Demona do zlikwidowania tego czujnika. Zwiedzimy też pewien
wrak sto pięćdziesiąt kilometrów na północ, o tu.
 To oceaniczny trawler, czyż nie?  wtrącił Vinkler.  Złapany
w momencie uaktywnienia.
 Zgadza się. Był w drodze z Weddela do południowej Australii, gdy
lód zamknął się wokół niego na całą zimę. Cenny statek i dwieście
sześćdziesiąt osób zmiecionych.
 Dlaczego przepływał w tym obszarze podczas zabezpieczania 
zdziwiła się Kalen.
 Czy muszę się tłumaczyć z cudzych niedopatrzeń? Nie jego jednego
to złapało.
 Tak  przytaknął Vinkler.  A
ódz
głębinowa koło Wyspy Hearda
z dwudziestoma pięcioma osobami. Dwa małe statki wzdłuż wybrzeża
Antarktydy, ponad pięćdziesięciu ludzi. Sowiecki transport lotniczy
w drodze z bazy w Mawson do Pretorii z piętnastoma ludz
mi na pokładzie.
Plus ten trawler z załogą.
 I statek zabezpieczający wraz z jednym helikopterem  dodała Joannę
Davis.  Następne osiemdziesiąt ofiar. [ Pobierz całość w formacie PDF ]